BESCHAAFD ONBEHAGEN
Han Schoonhoven, 2019
Een uitgebrande vrijstaande woning. Een droom in duigen. Een huiselijk tekort. Maurice van Tellingen modelleert zoiets even geserreerd als navrant. Onheil is het, maar beschaafd onheil. Wij lijden privé. Niemand hoeft het te weten. In dit land dragen we ons onbehagen in besloten kring. Er is het één en ander loos. Maar bij de buren ook.Laten we het ‘zwijgen’ noemen. Een verzwegen omgeving. Het verlaten parkeerplein, voorzichtig verlicht door enkele ijle lantaarnpalen.
EEN VERMEEND CONSTRUCTEUR
Arend-Jan Weijsters, 2018
Wetenschappers hebben meermaals bewezen dat, tot op hoge leeftijd, kunst en creativiteit een specifiek gebied in onze hersenen, de ‘insula’, activeert en stimulatoren zijn voor een goede gezondheid. De onderzoekers toonden ook aan dat dit gebied, het ‘eiland van Reil’, deel uitmaakt van een grootschalig netwerk. Het heeft als belangrijkste taak het opmerken van ‘opvallende’ gebeurtenissen in onze omgeving en de sturing van onze aandachtsprocessen.
HET ONSPECTACULAIRE
Maurice van Tellingen, 2014
Kunst heeft in het modernistische project een experimentele status gekregen. Kunst wordt hooguit verondersteld het menselijk ervaren te zoeken zoals de wetenschap het weten zoekt. Het ervaren van het hele scala aan indrukken, gewaarwordingen en ideeën dat maar in ons hoofd kan opkomen. Lichamelijk, spiritueel, fantastisch, banaal, theoretisch, alles!
STILL LIFE, NATURE MORTE
Stefan Rasche, 2010
Anyone entering the two exhibition rooms housing Maurice van Tellingen’s work may feel like they have walked into a conservatory consisting of frozen spatial images: here an architectural wall object, there a miniature on a plinth and a three-dimensional print – all complementing each other in a condense, poetic ensemble in which time appears to have oddly stood still.
REDE ZUR ERÖFFNUNG
Prof. Dr. Eugen Blume, 2009
Es ist immer schwierig, von weiter her anzureisen, um eine Ausstellung zu eröffnen, deren Gestalt man aus Zeitgründen erst unmittelbar am Ort wahrnehmen kann. Trotz des zahlreichen Materials, das ich dankenswerter Weise im Vorfeld bekommen habe, bleibt ein ungutes Gefühl, das wir gemeinhin schlechtes Gewissen nennen.
INNENANSICHTEN
Volkmar Mühleis, 2008
Ein Kühlschrank hängt an der Wand. Seine Tür ist leicht geöffnet. Ein schwaches Licht scheint heraus. Es lädt ein, heran zu gehen, sich den miniaturhaften Schrank von Nahem anzusehen, wie er in Sichthöhe in dieser Nische zu stehen scheint, die nur den Ausschnitt einer Zimmerecke darstellt.